آلکران ۲ میلی گرم

توصیه های عمومی آلکران :

       در صورت نیاز به خرید  با شماره تماس 09334445543 تیم پشتیبانی داروباکس تماس بگیرید.

این دارو برای بیماری فعلی شما تجویز شده است لذا از توصیه آن به دیگران خودداری کنید.

دارو را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید.

توصیه می شود که مصرف و لمس قرص های آلکران بر طبق دستورالعمل کار با داروهای سایتوتوکسیک و همچنین مطابق قوانین و توصیه های رایج باشد.

به دلیل وجود روکش نازک بر روی قرص در صورت سالم بودن روکش، لمس کردن قرص خطری ندارد.

قرص های آلکران نباید نصف شوند.

قرص روکش دار ۲حاوی  میلی گرم ماده موثره ملفالان.

قرص های آلکران سفید مایل به شیری رنگ، گرد و محدب می باشند. در یک سمت قرص “GX EH3” و در سمت دیگر “A” حک شده است. قرص آلکران درون بطری شیشه ای کهربایی دارای درب مخصوص جهت ممانعت از دسترسی کودکان عرضه می شود. هر بطری حاوی ۲۵ عدد قرص می باشد.

موارد مصرف

قرص آلکران در موارد زیر مصرف می شود:

مولتیپل میلوما

آدنوکارسینوما پیشرفته تخمدان

قرص آلکران ممکن است در درمان های زیر استفاده شود:

سرطان پستان: آلکران به تنهایی و یا به همراه دیگر داروها اثر درمانی قابل توجهی در نسبتی از بیماران که از سرطان پیشرفته پستان رنج میبرند دارد؛

پلیسیتمی روبرا ورا: آلکران در درمان برخی بیمارانی که از پلیسیتمی ورا رنج میبرند موثر می باشد.

میزان و نحوه مصرف

دوز متداول

آلکران یک داروی سایتوتوکسیک است که به طور کلی جز داروهای آلکیله کننده محسوب می شود. این دارو  باید فقط توسط پزشک مجرب در درمان بیماری های بدخیم با این گروه دارویی، تجویز گردد.

از آنجایی که آلکران یک داروی سرکوب کننده مغز استخوان است، شمارش مکرر سلول های خونی در حین درمان لازم است و در صورت نیاز دوز دارو باید به تاخیر انداخته و یا تنظیم شود.

جذب آلکران بعد از تجویز خوراکی متغیر می باشد. به منظور حصول اطمینان از رسیدن به سطح درمانی مناسب، ممکن است نیاز باشد میزان مصرف با احتیاط کافی تا رسیدن به سطح سرکوب مغز استخوان افزایش یابد.

مولتیپل میلوما

برنامه متداول درمان خوراکی به صورت ۱۵/۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت روزانه است که در دوزهای منقسم به مدت ۴ روز تجویز می گردد. این برنامه درمانی در فواصل ۶ هفته ای تکرار می شود. البته رژیم های درمانی متعددی استفاده شده است و بهره گیری از مقالات علمی جهت بررسی جزییات باید در نظر گرفته شود.

تجویز آلکران خوراکی به همراه پردنیزون ممکن است از آلکران به تنهایی موثرتر باشد.  درمان ترکیبی معمولا به صورت متناوب انجام می شود.

مصرف دارو به مدت بیش از یک سال در بیمارانی که به درمان پاسخ داده اند، باعث بهبودی بیشتری نمی شود.

آدنوکارسینومای پیشرفته تخمدان

برنامه متداول درمان به صورت ۲/۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت روزانه است که از راه خوراکی برای ۵ روز تجویز می شود. این برنامه هر ۴ تا ۸ هفته و یا به محض آنکه شمارش سلول های خونی محیطی بهبود یابد تکرار می گردد.

سرطان پستان

آلکران به میزان ۱۵/۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و یا ۶ میلی گرم به ازای هر متر مربع سطح بدن در روز، به مدت ۵ روز تجویز می شود و هر ۶ هفته تکرار می گردد. در صورت بروز سمیت مغز استخوان دوز دارو کاهش می یابد.

پلی سیتمی روبرا ورا

به منظور القای بهبودی، دوز ۶ تا ۱۰ میلی گرم به صورت روزانه به مدت ۵ تا ۷ روز استفاده شده است، سپس دارو به میزان ۲ تا ۴ میلی گرم به صورت روزانه تجویز می شود تا زمانی که کنترل مناسب بیماری حاصل گردد.

یک دوز ۲ تا ۶ میلی گرم یک بار در هفته به عنوان درمان نگهدارنده تجویز می شود.

به دلیل احتمال بروز سرکوب شدید مغز استخوان اگر آلکران به صورت مداوم تجویز گردد، به منظور کنترل دقیق وضعیت خون بیمار، شمارش مکرر سلول های خونی در حین درمان همراه با تنظیم دوز و یا قطع دوره ای درمان در صورت لزوم، انجام می گیرد.

مصرف در کودکان

آلکران با دوز متداول به ندرت در کودکان مصرف می شود و دستورالعمل مشخصی برای دوز قابل مصرف در کودکان موجود نمی باشد.

مصرف در سالمندان

اگرچه آلکران در دوز معمول در سالمندان استفاده می گردد، با این حال اطلاعات کافی در خصوص تجویز دارو در این گروه از بیماران موجود نمی باشد.

مصرف در بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی

کلیرنس آلکران در بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی کاهش می یابد هر چند به صورت متغیر.

مطالعات اخیر فارماکوکینتیک، توصیه مشخصی در خصوص کاهش دوز مصرفی آلکران برای بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی نکرده است. ولی ممکن است در ابتدا جهت احتیاط دوز کمتر تجویز گردد تا تحمل به دارو بررسی شود.

موارد منع مصرف

آلکران نباید برای بیماران با سابقه واکنش های حساسیت به ملفالان تجویز گردد.

عوارض جانبی احتمالی

در خصوص این دارو اطلاعات جدید بالینی جهت تعیین فراوانی عوارض جانبی وجود ندارد. فراوانی عوارض جانبی ممکن است بر اساس مورد مصرف و دوز دریافتی و همچنین درمان ترکیبی با دیگر داروها متفات باشد.

عوارض جانبی با فراوانی‏های مشخصی به شرح زیر رخ می دهند:

اختلالات سیستم خونی و لنفاوی

عوارض بسیار شایع: سرکوب مغز استخوان منجر به لوکوپنی ، ترومبوسیتوپنی

عوارض نادر: آنمی همولیتیک

اختلالات سیستم ایمنی

عوارض نادر: واکنش های آلرژیک

واکنش های حساسیتی به ملفالان مانند کهیر، ادم، راش های پوستی و شوک آنافیلاکسی به صورت غیر شایع پس از دوز اولیه یا دوزهای بعدی و خصوصا پس از تجویز داخل وریدی دارو گزارش شده است. به دنبال بروز این عوارض، ایست قلبی نیز به صورت نادر گزارش شده است.

اختلالات تنفسی، قفسه سینه و مدیاستن

عوارض نادر: پنومونی بینابینی و فیبروز ریوی (شامل مواردی از مرگ بوده است)

اختلالات گوارشی

عوارض بسیار شایع: تهوع، استفراغ و اسهال؛ استوماتیت در دوز بالا

عوارض نادر: استوماتیت در دوز معمول

عوارض گوارشی مانند تهوع و استفراغ با فراوانی تا ۳۰ درصد در بیماران تحت درمان با دوز معمول ملفالان گزارش شده است.

اختلالات کبدی – صفراوی

عوارض نادر: اختلالات کبدی از آزمایشات غیرطبیعی عملکرد کبد تا تظاهرات بالینی مانند هپاتیت و یرقان

اختلالات پوستی و بافت زیر جلدی

عوارض بسیار شایع: آلوپسی در دوز بالا

عوارض شایع: آلوپسی در دوز معمول

عوارض نادر: راش های ماکولوپاپولار و خارش

اختلالات کلیوی و دستگاه ادراری

عوارض شایع: افزایش قابل توجه میزان اوره خون به صورت موقت در مراحل اولیه درمان با ملفالان در بیماران مبتلا به میلوما همراه با اختلالات کلیوی مشاهده شده است.

مصرف در بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی

کلیرنس آلکران ممکن است در بیماران با اختلالات کلیوی کاهش یابد، این بیماران همچنین ممکن است به سرکوب مغز استخوان اورمیک مبتلا باشند. بنابراین کاهش دوز ممکن لازم باشد و این بیماران باید به صورت دقیق تحت کنترل قرار گیرند.

خاصیت موتاژنی

آسیب کروموزومی در بیمارانی که با این دارو درمان شده اند مشاهده شده است.

خاصیت کارسینوژنی

آلکران مانند دیگر داروهای آلکیله کننده لوکموژن است. مواردی از بروز لوسمی حاد پس از درمان بیماران مبتلا به آمیلوئید، ملانوم بدخیم، مولتیپل میلوم ، ماکروگلوبولینمی، سندرم آگلوتینین سرد و سرطان تخمدان با آلکران گزارش شده است.

در مقایسه بین بیماران مبتلا به سرطان تخمدان که داروهای آلکیله کننده استفاده می کردند و بیمارانی که این دسته از داروها را مصرف نمی کردند، مشخص شد که در بیمارانی که ترکیبات آلکیله کننده شامل آلکران استفاده می کردند احتمال بروز لوکمی حاد به طور قابل ملاحظه ای بیشتر است.

در صورت تجویز آلکران باید به احتمال بروز عارضه لوکموژنیک در مقابل فواید و توانایی درمانی دارو توجه داشت.

تداخلات دارویی

در بیماران مبتلا به نقص سیستم ایمنی واکسیناسیون با واکسن های حاوی ارگانیسم های زنده توصیه نمی شود.

مصرف نالیدیکسیک اسید به همراه دوز بالای داخل وریدی آلکران به دلیل بروز انتروکولیت هموراژیک باعث مرگ در کودکان شده است.

اختلال عملکرد کلیوی در بیماران دریافت کننده پیوند مغز استخوان که تحت درمان با دوز بالای داخل وریدی آلکران قرار گرفته اند و متعاقبا سیکلوسپورین برای جلوگیری از بیماری graft-versus-host دریافت کردند، گزارش شده است.

مصرف در دوران بارداری و شیردهی

پتانسیل تراتوژنی آلکران مورد مطالعه قرار نگرفته است.

با توجه به خاصیت موتاژنی (جهش زایی) و شباهت ساختاری به ترکیبات تراتوژن شناخته شده، امکان اینکه ملفالان باعث نقص های مادر زادی در فرزندان بیمارانی که از این دارو استفاده کرده اند بشود وجود دارد.

آلکران منجر به سرکوب عملکرد تخمدان در زنان قبل از زمان یائسگی شده و در نتیجه منجر به آمنوره در تعداد قابل توجهی از بیماران می گردد.

پیرو مطالعات صورت گرفته در حیوانات مشخص شده است که آلکران می تواند بر اسپرماتوژنز اثرات سوء گذارد. بنابراین امکان ایجاد عقیمی موقت یا دائم دربیماران مرد به دنبال مصرف آلکران وجود دارد.

مانند همه داروهای شیمی درمانی سایتوتوکسیک احتیاطات لازم جهت پیشگیری از بارداری برای بیماران آقا یا خانم تحت درمان با آلکران باید صورت گیرد.

تا حد ممکن باید از استفاده از ملفالان در دوران بارداری به خصوص در سه ماهه اول پرهیز نمود. در هر فرد، خطرات بالقوه بر جنین و مزایای مورد انتظار برای مادر باید ارزیابی گردد.

مادران تحت درمان با آلکران نباید به فرزند خود شیر دهند.

مصرف بیش از حد دارو

عوارض گوارشی شامل تهوع، استفراغ و اسهال محتملترین علایم اولیه مصرف بیش از حد حاد دارو به صورت خوراکی می باشد.

عارضه اصلی سمیت، سرکوب مغز استخوان می باشد که منجر به لوکوپنی، ترومبوسیتوپنی و آنمی می شود.

درمان های حمایتی عمومی همراه با امکان انتقال خون و پلاکت باید در دسترس باشد تا در صورت نیاز مورد استفاده قرار گیرد. همچنین باید به بستری شدن همراه با تجویز آنتی بیوتیک و استفاده از فاکتورهای رشد هماتولوژیکی توجه شود.

برای این دارو پادزهری وجود ندارد. کنترل دقیق خونی باید به مدت حداقل ۴ هفته پس از مصرف بیش از حد، صورت گیرد تا زمانی که علائم بهبودی مشاهده شود.

احتیاطات و هشدارها

آلکران یک ترکیب سایتوتوکسیک فعال است که باید فقط تحت نظر پزشک متخصص دارای تجربه در خصوص تجویز داروهای مشابه مصرف شود.

در بیماران مبتلا به نقص سیستم ایمنی، استفاده از واکسن های زنده می تواند باعث بروز عفونت شود. بنابراین، ایجاد ایمنی با واکسن های زنده توصیه نمی شود.

پایش:

با توجه به اینکه داروی آلکران یک ترکیب سرکوبگر قوی مغز استخوان می باشد، لذا  شمارش کامل سلولهای خونی در طول درمان باید انجام شود تا از احتمال میلوساپرشن بیش از حد و همچنین احتمال آپلازی برگشت ناپذیر مغز استخوان جلوگیری شود.

کاهش تعداد سلول های خونی ممکن است بعد از توفق درمان ادامه یابد. بنابراین با ظهور اولین نشانه از کاهش فاحش غیرطبیعی در تعداد لکوسیت ها و یا پلاکت ها درمان باید به صورت موقت متوقف گردد.

آلکران باید در بیمارانی که اخیرا در معرض پرتودرمانی بوده اند و یا شیمی درمانی شده اند به دلیل احتمال افزایش سمیت مغز استخوان، با احتیاط تجویز شود.

تاثیر بر رانندگی و کار با ماشین آلات

اطلاعاتی موجود نمی باشد.

عمر قفسه ای

تاریخ انقضای دارو روی جعبه مشخص می باشد.

شرایط نگهداری

در دمای بین ۲ تا ۸ درجه سانتی گراد نگهداری شود.

دستورالعمل مصرف و لمس دارو

توصیه می شود که مصرف و لمس قرص های آلکران بر طبق دستورالعمل کار با داروهای سایتوتوکسیک و همچنین مطابق قوانین و توصیه های رایج باشد.

به دلیل وجود روکش نازک بر روی قرص در صورت سالم بودن روکش، لمس کردن قرص خطری ندارد.

قرص های آلکران نباید نصف شوند.

معدوم سازی

قرص های آلکران مازاد بر نیاز باید مطابق قوانین رایج مربوط به معدوم سازی ترکیبات خطرناک و به طور مناسب معدوم گردند.