اطلاعات تخصصی

موارد مصرف سولفین پیرازون

از این دارو جهت درمان هایپراوریسمی ناشی از نقرس مزمن استفاده می شود. هم چنین دارای فعالیت ضدپلاکتی می باشد. در نقرس مزمن جهت مهار باز جذب توبولی اسیداوریک استفاده می شود و در نتیجه موجب افزایش دفع آن و کاهش غلظت پلاسمایی آن می شود. بنابراین بیشتر در هایپراوریسمی ناشی از کاهش دفع اسید اوریک ارزش دارد تا هایپراوریسمی ناشی از افزایش تولید اورات در سرطان و شیمی درمانی. هم چنین دارای فعالیت ضددرد و ضد التهابی کمی است و در نقرس حاد ارزش درمانی ندارد. دوز آغازین آن 100 تا 200 میلی گرم یک بار یا دو بار در روز می باشد که همراه با غذا یا شیر مصرف می شود و طی 1 تا 3 هفته می توان دوز آن را تا حد 800 میلی گرم در روز در صورت لزوم افزایش داد. بعد از کنترل شدن غلظت پلاسمائی اورات دوز نگهدارنده روزانه را می توان تا 200 میلی گرم کاهش داد. جهت پیشگیری از سنگ کلیوی اسیداوریکی مصرف کافی مایعات لازم است.

فارماکوکینتیک سولفین پیرازون

این دارو جهت درمان هایپر اورسمی ناشی از نقرس مزمن کاربرد دارد. Sulfinpyrazone به سهولت از مسیر گوارشی جذب می گردد و حدود 98% به پروتئین های پلاسما متصل می شود. نیمه عمر پلاسمایی آن بین 2 تا 4 ساعت گزارش شده است. بخشی از آن در کبد متابولیزه می گردد و بعضی از متابولیت های آن فعال هستند. در درمان طولانی مدت متابولیسم خود را تحریک می کند. فرم تغییر نکرده دارو و متابولیت هایش از طریق ادرار دفع می شوند.

عوارض جانبی سولفین پیرازون

شایع ترین آنها عبارتند از: درگیری های مسیر گوارشی شامل تهوع و استفراغ و درد شکمی. می تواند باعث خونریزی معده و بدتر شدن زخم معده گردد. راش های پوستی نیز دیده می شوند و با واکنش های افزایش حساسیت احتمالاً ربط دارند. آنمی، آگرانولوسیتوز، لوکوپنی و ترومبوسیتوپنی ندرتاً گزارش شده است. هم چنین بالا رفتن آنزیم های کبدی و یرقان و هپاتیت و عملکرد مختل کلیوی و احتباس آب و نمک و نارسایی حاد کلیه ایجاد می شود. هنگام کاربرد در نقرس مزمن به ویژه طی اولین ماههای درمان Sulfinpyrazone باعث تسریع حملات حاد می شود. علائم مصرف بیش از حد عبارتند از افت فشار خون، نارسایی حاد کلیه، آریتمی ها، اختلالات تنفسی، تشنج و کما.
درمان مصرف بیش از حد شامل لاواژمعده می باشد البته اگر مصرف آن طی یک ساعت گذشته رخ داده باشد که با درمان علامتی و حمایتی پیگیری می شود.

تداخلات دارویی سولفین پیرازون

در مدت تجویز همزمان دیورتیک ها و یا پیرازنیامید که غلظت های اسید اوریک را افزایش می دهند نیاز به افزایش دوز Sulfinpyrazone می باشد. در زمان تجویز این دارو نباید سالیسیلات ها مثل آسپیرین تجویز شوند چرا که آنتاگونیست هستند. هم چنین ریسک خونریزی در اثر اختلال عملکرد پلاکتی در تجویز همزمان با آسپیرین وجود دارد.
Probenecid ترشح توبولی کلیوی این دارو را مهار می کند اگرچه آثار بالینی ناچیزی دارد. هم چنین این مورد در رابطه با پنی سیلین وجود دارد. Sulfinpyrazoneمی تواند آثار بعضی داروها را تقویت کند از جمله وارفارین، acenocoumarol و احتمالاً دیگر آنتی کوآگولان های کومارینی. در این موارد باید زمان پروترومبین مشخص شود و در حد مناسب دوز آنتی کوآگولان ها کم شود. این اتفاق در مورد فنی توئین نیز رخ می دهد هم چنین در مورد داروهای ضد نقرس و احتمالاً بعضی از سولفانامیدها و سولفونیل اوره ها، در مقابل Sulfinpyrazone متابولیسم تئوفیلین را افزایش می دهد و از فعالیت آن ها می کاهد.

دارو های هم گروه سولفین پیرازون